jueves, 6 de noviembre de 2008

ESPERAME


Espérame
allá no más cimero,
nel requexu blancu d'una ñube
ande nadie seya p'alcontranos.
Espérame
ande'l tiempu caleya ensin reló
y les hores nun fieren al pelleyu.
Espérame
nesi llugar
ande'l día y la nueche son collacios,
ande'l silenciu canta adomercíu
y nun manca'l dolor
y too calla,
ande se besa'l polvu
y xúncese n'abrazos.
Espérame
y fai, mentantu,
un llar d'espluma con un teyàu de cielu,
baxu'l rayín encesu d'una estrella,
ande l'aire nun esparda nin tarace
el to cuerpu y el míu
de povisa.
Mª Teresa González

3 comentarios:

  1. que foto mas apropiada ,parez una verdadera autopista del cielo...

    ResponderEliminar
  2. ¡cómo me gusta esta poesía...!

    ResponderEliminar
  3. Y ésta también ye preciosa.

    ResponderEliminar